the story...

Tja nu al bijna weer een week geleden reden we Ulaan Bataar binnen. De tijd vliegt! en ik ook over een paar dagen, terug naar Nederland.
Ik was gebleven bij de Oekraine. Na wat omzwermingen konden we niet anders dan wachten tot 6 augustus. Als we dan toch moeten wachten dan kan het ook maar beter een beetje leuk worden. Op naar Mariupol aan de zwarte zee. Back to the seventies! Dat ervaar je als je door de Oekranie rijdt. Het tweede wat opvalt is een constante staat van depressie onder de mensen. Vang je een glimlach op dan kan je meteen de krant bellen want dat is een zeldzaamheid daar. We vullen de dagen met naar het strand gaan, de stad doorlopen, het enige museum bezoeken en kletsen bij de receptie van ons hotel. Waarvan ik de naam nog steeds niet kan uitspreken overigens! We werden daar op een avond terwijl we koffie zaten te drinken uitgenodigd om bij een verjaardagspartijtje van Irina bij te zitten. Buiten op het terras kwamen we een paar mannen tegen die daarbij hoorde en toen we vertelden dat we naar mongolie gingen in die bruine auto daar aan de overkant vonden ze ons helden en mochten we mee-eten. En hoe! Kaviaar, Champagne, witte en roze en noem maar op. Binenn 2 uur waren Arno en ik zo dronken als een stel mongolralliers die dronken zijn! Maar de russen waren het ook dus dat viel weer mee.. Zo wisselden de dagen nog een paar keer en voor we het wisten was het 6 augustus en waren we weer op weg. Daar begon het weer, de russische grens. Deze keer had de grenswacht wel een sluwe list bedacht om mij wat geld uit de zak te kloppen. Eerst een hele berg papieren invullen en op het laatst zei die snel " en dan nog 20 euro invoerbelasting" " i only have dollars.." zei ik. " Also good" en die verdwenen zonder bonnetje in de bureaulade. Met een glimlach op zijn gezicht wenste hij ons een goede reis. Na nog een paar aanhoudingen in de buurt van Rostov op weg naar het noorden. Volgograd is het doel van die dag.Een enorm standbeeld van een vrouw met een zwaard domineert de stad. Een soort Damocles maar dan anders. Wel 50 meter hoog! Helaas kon ze niet voorkomen dat die nacht onze reserveband en 2 20 liter tanks gestolen werden..
De volgende de dag zijn we naar Samara gereden, weer 1000km verder. Geslapen bij het leukste motel tot dan toe! We konden geen woord verstaan van wat ze zeiden maar het was wel gezellig! Cyrillisch lezen kan ik inmiddels wel dus onderweg kon ik de borden vertalen met het woordenboek dat ik van Ira van de receptie in Mariupol had gekregen! Zij was wel aardig trouwens :)
Dan rijden we Siberie binnen en dus ook Azie! Met de auto naar azie, je moet er maar op komen. De stadjes in Siberie verschillen niet veel van de russische en ook de mensen blijven hetzelfde. Ik had wel gedacht dat deogen langzaam kleiner zouden worden maar nee.
Dan na 5 dagen doorgassen komen we in een stadje 100 km onder Barnaul aan dat ook op onze originele route via Iran lag. Daar slapen we in een oud partij gebouw leek wel.Nog 500km tot de mongoolse grens! De volgende ochtend als we 3 uurtjes op weg zijn rijden we tegen 2 andere mongol ralliers aan.. eindelijk! Ross ( UK) en Sebastiaan (NL) ook in een Swift en daarvoor rijd Richard (UK) alleen in een Vitara. Met hun zullen we later ook de finish in UB halen. Even verder komen we de Barath ( oude naam van India) Express tegen. Met maar liefst 4 polo's rijden ze mee! 8 Indiers uit London in de leeftijd van 35 tot 58. Echt een mooi gezelschap. Samen scheuren we met de snelheid van het licht naar de grens. Onnodig blijkt later want als we eraan komen is de grens net een half uurtje dicht. Kamperen zonder tent is NIET LEUK! en vooral koud op 2300 meter hoogte. Onze tent was kapot dus hadden we een nieuwe tent ge-mac giverd, in het donker nog wel. Die was niet helemaal waterdicht bleek later. Nu kan ik er om lachen.. he he.. Smorgens keek een nieuwsgierige grenskoe me vanaf 10cm in de ogen. Snuivend trok ze haar hoofd op. Ze wilde me schijnbaar kenbaar maken dat het tijd om op te staan was. 6.30, een mooie tijd! In de rij voor de russische grens. HEt hele ritueel weer van voren af aan alleen deze keer zonder het " little present" Op naar Mongolie! Binnen 30 minuten door de eerste poort. Dan worden we een soort compound ingeleid waar we moeten wachten op de papieren. De Adventuarists organisatie moet voor elk voortuig betalen voordat we mogen gaan. Dat duurde 6 uur maar! We zijn inmiddels met zo'n 20 teams in die compound. Als we dan om 6pm eindelijk mogen vertrekken scheuren we als Ridcel achter een konijn de woestijn in!

Morgen de tweede helft.. Mongolie....

Marcel